Als een vis in het water
Ik ben Sara, masterstudent Biologie en International Land & Water Beheer aan de WUR. Ik ben nu bezig met mijn MSc. thesis in Cienaga de Zapatosa, Colombia. Hier onderzoek ik de effecten van de ritmes van de Cienaga en degradatieprocessen op de dorpsgemeenschappen Sempegua en La Mata. Daarnaast zal ik de sedimentatieprocessen verder bestuderen aan de hand van satellietfotos in GIS. Naast het doen van onderzoek, leef ik ook in de gemeenschap. Deze laatste twee dagen waren heel bijzonder. Ik heb nog nooit in mijn leven gevist, maar heb het altijd al willen doen. Vissen als sport was echter niet wat ik zocht. Ik heb altijd al willen gaan vissen, om vervolgens de vis te bereiden en op te eten.
Mee in de kano
Gisteren was dan het moment. Tamelijk spontaan besloot Marisol, een vissersvrouw in la Mata, mij mee te nemen om te gaan vissen met Omaida, een andere vissersvrouw die op het prachtige eiland Barrancones woont. We haastten ons naar de kano. Ik was goed voorbereid met veel water en bedekkende kleding tegen de zon, omdat ik onderhand weet dat je de zon in Colombia niet moet onderschatten. Toen we op Barrancones aankwamen om over te stappen van de motor aangedreven kano naar de kleinere kano met pedels, hadden we genoeg tijd om veel mangos en tamarinde te plukken en te eten. Even later gingen we vissen. In het begin dacht ik dat de kleine kano zou kapseizen, maar al snel vond ik mijn evenwicht en kon ik genieten van het uitzicht en de rust, terwijl Marisol de kano bestuurde en Omaida het net in het water legde. De volgende ochtend zouden we terugkeren om te zien wat we gevangen hadden.
Vroeg op pad om te vissen
En dat is wat we deden. Om 4 uur ’s ochtends ging de wekker en zijn we naar het strand gegaan om opgehaald te worden naar Barrancones, waar de netten in het water liggen. We hebben 45 minuten gewacht, maar de kano om ons op te halen kwam maar niet. Marisol vroeg uiteindelijk om een lift van een andere kano en zo kwamen we veilig aan op Barrancones. Vanuit daar gingen we vissen. Het net was 500 meter lang en in het verleden was de vangst veel groter. Vandaag vingen we gelukkig nog steeds veel Blancillo en Bokachico. Het was moeilijk om de vis uit het net te krijgen, maar mentaal, als veganist in Nederland, was het interessant genoeg helemaal niet moeilijk. Voor de mensen rond het moerasgebied is vis hun belangrijkste eiwitbron en daarom is vissen een noodzakelijke praktijk. Met die mentaliteit leerde ik niet alleen vissen, maar ook hoe ik de vis moest bereiden.
De lekkerste vis ooit
Toen we terug kwamen na het vissen op Barrancones zijn we mango’s gaan oogsten van enorme bomen. Omaida en haar zoon klommen in de bomen en je kon duidelijk zien dat ze het van jongs af aan deden. Net als Mogli liepen ze van tak naar tak. En door aan de takken te schudden vielen honderden mango’s als regen op de grond. Het voelde als een fruitfeest. We verzamelden ze om buiten het dorp te verkopen. Met een buik vol mangos keerden we rond 8 uur ’s ochtends terug naar het dorp la Mata om te ontbijten. En zoals je kunt raden, ja, ik mocht mijn eerste zelfgevangen en zelfbereide vis eten. Het was de lekkerste vis die ik ooit heb gegeten.
