Het leven in de gemeenschap
Ik ben Sara, masterstudent Biologie en International Land & Water Beheer aan de WUR. Ik ben nu bezig met mijn MSc. thesis in Cienaga de Zapatosa, Colombia. Hier onderzoek ik de effecten van de ritmes van de Cienaga en degradatieprocessen. Daarnaast zal ik de sedimentatieprocessen verder bestuderen aan de hand van satellietfotos in GIS. Naast het doen van onderzoek, leef ik ook in de gemeenschap, en ondertussen beïnvloedt de gemeenschap mij.
Een typische dag
Ik schrijf deze blog vanuit het vissersdorpje Sempegua, gelegen op een schiereiland in Cienaga de Zapatosa, Colombia. Terwijl ik aan het schrijven ben, lopen er koeien, varkens en kippen voorbij. Ik ben hier nu een week en kan nog niet synchroniseren met het relatief trage levenstempo hier. Veel kinderen en volwassenen zijn ‘s middags vrij en chillen op straat, terwijl ik het interview aan het transcriberen ben dat ik ‘s ochtends had met een lid van de gemeenteraad.
Ik logeer in het huis van de lokale bevolking, wat een totaal andere wereld is dan Nederland; de deuren zijn gemaakt van gordijnen en we douchen met emmers water. We staan om 6 uur ‘s ochtends op en kort daarna eten we een uitgebreide maaltijd; Bocachico (vis) met yucca is tot nu toe mijn favoriet. Dan is het tijd om interviews te doen. Vandaag interviewde ik een visser die erg gepassioneerd was over zijn Cienaga. Hij maakt deel uit van meerdere gemeenschapsorganisaties om meer eenheid in het dorp te genereren.
Overdag wordt het al snel erg warm, dus in de middag is fysieke activiteit beperkt. De middaglunch is ook veel groter dan in Nederland. Geen saaie boterhammen maar een enorme warme maaltijd. De kinderen zijn ‘s middags altijd vrij, dus het dorp wordt weer luidruchtig. Voor hen zijn er geen middagactiviteiten gepland, dus spelen ze voornamelijk op straat.
Ontwikkelingen met het water
Het is interessant om te zien hoe de kinderen een andere connectie hebben met de Cienaga in vergelijking met de ouderen. Ouderen dronken het water van de Cienaga, speelden erin en wasten hun kleren in het water. Nu is het water niet schoon genoeg om van te drinken of in te wassen. En roggen beperken het zwemmen in de Cienaga ook tot de diepere delen, die alleen per boot bereikbaar zijn.
Waar ik het meest van onder de indruk ben, is al het afval op straat. Er is geen steun vanuit de overheid om een vuilniswagen te regelen die wekelijks het afval komt halen. Het afval wordt dus verbrand of op straat gegooid, waar het uiteindelijk in de natuur terechtkomt. Ik kan deze realiteit nog steeds niet helemaal accepteren, maar tegelijkertijd voelt het bijna onmogelijk om een duurzame en haalbare oplossing te bedenken.
Volgende week is het Semana Santa. Ik ben benieuwd hoe het dorp er in die week uitziet.
Maar wat ik wel weet, is dat het in Colombia nooit zal ontbreken aan een ongelooflijke gastvrijheid.
